Sznaucer średni temperamentny szczurołap

Sznaucer średni jest najstarszym w trzech odmian sznaucerów. Wzmianki o nim pojawiły się już w XIV w., jednak jego pochodzenie nie jest zbyt dobrze udokumentowane. Prawdopodobnie jest mieszanką różnych ras, m.in. pinczerów, terierów, psów myśliwskich i pracujących. Jego gabaryty znakomicie się nadają do Warszawskich bloków.

Protoplastą sznaucera był pinczer stajenny.  Początkowo należał on głównie do stajennych i woźniców. Towarzyszył dyliżansom poganiając koni do biegu oraz ostrzegając przed złodziejami. Ponadto, ze względu na odwagę i zacięcie do polowania, był wykorzystywany również do tępienia gryzoni w stajniach.

Na początku XX w. (już jako sznaucer)zdobył popularność również wśród kupców – pomagał pilnować dobytku na targu.

Współczesny sznaucer średni powstał prawdopodobnie z krzyżówki ze szpicem wilczastym i terierem szorstkowłosym. Po pierwszej rasie odziedziczył umaszczenie (pieprz i sól), po drugiej dużą pasję łowiecką i temperament (chociaż co do tego zdania są podzielone).

Początkowo sznaucery były przypisywane do pinczerów i występowały jako jedna rasa, różniły się wyłącznie umaszczeniem i strukturą szaty. Dopiero w 1836 r. dr Ludwik Reichenbach postanowił je usystematyzować i dokonał podziału na pinczery gładkowłose, pinczery średnie i pinczery szorstkowłose, które w latach 40 XIX w. zaczęto nazywać sznaucerami.